* تغییرات ناتمام ...

محمد عباسی در اولین گام پس از انتخابش به عنوان وزیر ورزش و جوانان یزدانی خرم را از فدراسیون کشتی برکنار کرد تا در فاصله حدود 8 ماه به المپیک، شوکی بزرگ به گوش شکسته‌ها وارد شود. در ادامه فدراسیون‌های دیگر از جمله شنا، تیراندازی با کمان، جودو، کاراته، دوومیدانی و ... نیز از شلاق تغییرات وزارت ورزش در امان نمانده و در آستانه المپیک با رؤسای خود خداحافظی کردند.

تغییر و تحولات تا به امروز ادامه پیدا کرده و به نظر می‌رسد در روزهایی که قرار است سرنوشت ورزشی ایران در بزرگ‌ترین آوردگاه ورزش جهان نوشته شود، تمامی نداشته باشد.

در آخرین شوک وارد شده به ورزش، روز گذشته 5 فدراسیون دیگر نیز با رؤسای خود خداحافظی کردند تا مشخص نباشد در سیاستی که از سوی وزارت ورزش اعمال می‌شود، اساسنامه پرایراد حرف اول را می‌زند یا دخالت مستقیم مسئولان و یا ....

البته در این بین شاید فدراسیون‌های اسکیت، عشایری و شنا خیلی از این تغییرات متضرر نشوند اما سؤال اینجاست که قایقرانی و دوچرخه‌سواری دیگر باید چه عملکردی از خود به جای می‌گذاشتند تا بتوان آنها را موفق قلمداد کرد؟ شاید کسب 8 سهمیه المپیک در این دو رشته ورزشی که پیش از این به ندرت اخبار موفقیت ورزشکاران آنها از رسانه‌ها بازتاب پیدا می‌کرد، برای مسندنشینان وزارت ورزش هیچ به چشم آمده و توقع سهمیه‌های بیشتر و شاید هم توقع کسب مدال در المپیک را داشته‌اند.

به نظر می‌رسد در این برهه زمانی این تغییرات خیلی کمک حال جامعه ورزش نباشد و دود حاصل از آن فقط به چشم ورزش کشور برود. اگر این تغییرات درست بود این سؤال پیش می‌آید که چرا امروز تمام جامعه ورزش شوکه‌ شده‌اند؟

*تغییر مربی در جام جهانی؛ الگویی عربی

تغییرات فدراسیون‌ها بهانه‌ای شد تا خبرنگاران روز گذشته به سراغ حمید سجادی، معاون وزارت ورزش و جوانان رفته و دلهره‌های جامعه ورزش را با وی در میان بگذارند، اما در این میان نکته جالب پاسخ‌های اصولا غیرمنطقی سجادی، دونده نام‌آشنای سال‌های نه چندان دور و مدیر امروز بود.

وی ابتدا در خصوص دلایل تغییرات صورت گرفته گفت: خیلی عجله نکنید! الان زود است به این مسائل بپردازیم. وی حتی نوید تغییرات بیشتر ورزشی طی روزهای آینده را هم داد تا نگرانی‌های جامعه در استانه المپیک بیشتر و بیشتر شود.

جالب‌ترین قسمت ماجرا زمانی بود که سجادی در پاسخ به این سوال که آیا در فاصله 2 ماه مانده به المپیک این تغییرات درست است، گفت: نشنیده‌اید وسط جام جهانی فوتبال سرمربی تیم را عوض کنند؟!

حال این سؤال پیش می‌آید که آیا اصولا قیاس دو عرصه جام جهانی و المپیک برای دونده‌ای که خود در المپیک دویده است، مقایسه درستی است؟ آیا اگر یک بار این کار توسط کشوری مانند عربستان در جام جهانی فوتبال انجام شده است، باید آن را الگویی برای ورزش کشورمان قلمداد کرد و از این دست سؤال‌های بی پایان که به نظر می رسد پاسخی برای آنها پیدا نخواهد شد.

این استدلال‌ها بیشتر به یک خودزنی می‌ماند که عاقبتی جز ناکامی نخواهد داشت.

*به سرپرست‌ها هم رحم نمی‌شود

با تغییر چارت ورزش از سازمان تربیت بدنی به وزارت ورزش جامعه ورزش امیدوارتر از گذشته چشم به موفقیت‌های احتمالی آینده دوخت، چرا که وزارت ورزش تحت نظر مجلس قرار گرفته و در صورت ناکامی و اشتباهات احتمالی باید خود را پاسخگو می‌دانست و همین امر سبب می‌شد تا میزان اشتباهات و تصمیم گیری‌های سلیقه‌ای به کمترین میزان برسد، اما امروز این سؤال پیش می‌آید که این امر تا چه اندازه محقق شد؟ آیا جلوی تصمیم گیری‌های شخصی گرفته شد؟ آیا موانع موفقیت فدراسیون‌ها برداشته شد؟ و سؤال هایی از این دست که پاسخ‌های نا امید کننده‌ای به همراه داشته و همچنان دارد.

نکته قابل توجه اینکه با رفتن رؤسای فدراسیون‌ها به تبع باید افرادی تحت عنوان سرپرست، جانشین شوند که از ارتباط خوبی با مسئولان وزارت برخوردار باشند، اما وزارتی‌ها حتی به سرپرستان هم رحم نکرده و در تغییراتی که ایجاد می‌‌شود، بعضا سرپرست فدراسیون هم جای خود را سرپرست دیگری می‌دهد. برکناری حلیم بردی شرعی از فدراسیون اسکیت گواهی است بر این مدعا.

نکته دیگر اینکه اگر این تغیرات با این شیب همچنان ادامه داشته باشد باید به زودی شاهد اداره شدن تمام فدراسیون‌ها با حضور سرپرستانی باشیم که همه و همه از سوی وزارت ورزش بر روی صندلی‌های ریاست خود جلوس کرده و بدون برگزاری مجمع انتخاباتی باید جای خود را به سرپرست بعدی بدهند.

*در ورزش چه خبر است؟

قهر، اتهام، دلسردی و پس گرفتن وعده‌ها امروز حرف اول را در ورزش می‌زند.

هنوز یادمان نرفته است که چگونه دوچرخه‌سواران برای رکاب زدن در المپیک نسبت به یکدیگر اتهام دوپینگی بودن می‌زدند و البته هنوز قهر و آشتی‌های المپیکی‌های قایقرانی را به یاد داریم.

کمانداران هنوز بابت برکنار شدن مربیان کره‌ای سردرگم هستند و کار تا جایی پیش رفته که برای بازگشت مربیان خود دست به دامان رئیس جمهور شده‌اند و غمناک‌ترین قسمت داستان زمانی بود که کوروش باقری از تیم پرامید وزنه‌برداری قطع امید کرده و وعده خود مبنی بر کسب بهترین نتیجه تاریخ ادوار المپیک در لندن را پس گرفت.

شاید نیازی به گفتن این موضوع هم نباشد که تغییرات در کشتی هنوز که هنوز است تبعات دارد و حاشیه‌ها همچنان دست از سر ورزش اول کشور برنداشته‌اند.

* خودزنی ورزشی؛ نگاه عباسی به کجاست؟

در حالی که کشورهای مختلف به تک ستاره‌های ورزش خود در المپیک دل بسته و سرمایه‌های هنگفتی را برای آنها هزینه می‌کنند، ما چندان کاری به ورزش نداریم و مشخص نیست در روزهایی که باید اولویت جامعه، ورزش باشد، اولویت چیست؟

مشخص نیست المپیک هدف است یا بهانه‌ای برای رسیدن به برخی مقاصد؟ شایعات زیاد است. یک عده می‌گویند عباسی با چینش آدم‌های خود در رأس فدراسیون‌های مختلف چشم به صندلی ریاست کمیته ملی المپیک دارد و عده‌‌ای دیگر به وجود آمدن چنین چالشی را حاصل ورزشی نبودن وزیر ورزش می‌دانند.

هرچه که باشد با این خودزنی ورزشی، ناکامی و عدم کسب نتیجه لازم در المپیک عاقبت به پای کسانی نوشته خواهد شد که در به وجود آمدن این فضا بیشترین سهم را داشته‌اند.

* هاشمی: تغییرات در ساختار ورزش بالاست

سید مهدی هاشمی، عضو ارشد هیئت اجرایی کمیته ملی المپیک در این زمینه عقیده دارد که باید در این زمان حداقل تغییرات را داشته باشیم. وی در همین ارتباط می‌گوید در حال حاضر میزان تغییرات در ساختار ورزش در آستانه المپیک بالا است، به خصوص در فدراسیون‌هایی که می‌خواهند در المپیک حضوری فعال داشته باشند.

هاشمی در این زمینه گفت: ممکن است این امر در دراز مدت به سود ورزش باشد اما در کوتاه مدت نباید فدراسیون‌هایی که می‌خواهند در المپیک فعال باشند را این گونه به چالش بکشانیم و به آنها شوک وارد کنیم. باید دُز تغییرات فدرسیون‌های المپیکی را به خداقل برسانیم چراکه این نسبت در حال حاضر نسبت بالایی به شمار می‌ورد.

به هر حال افکار عمومی در حالی که کمتر از 24 ساعت از این عزل و نصب ها نگذشته واکنش منفی به این موضوع نشان داده اند و حداقل اصحاب رسانه شاهدند که تا چه حد مردم به این بودن نبودن ها بدبین شده‌اند و همچنان در شوک مدیریت ورزشی قرار گرفته اند.سوال های بی جواب برای مردم و اصحاب رسانه ها بی شمارند، اما کسی پاسخگو نیست و اگر هم جوابی کوتاهی داده می شود یا برای فرافکنی یا پاسخ های غیرکارشناسی است که همین جواب ها نه تنها کمکی به حل مسئله نمی کند، بلکه شرایط را پیچیده تر از قبل می کند.